New blogpost, 17-mrt 2025, Reijer Staats
In Spanje schijnt altijd de zon
Het weer is al dagen onstuimig. Het is zigzaggen door onze woonkamer, waar het wasgoed uit onze casas hangt en tergend traag droogt. Zo’n on-Spaanse regenperiode herinnert me aan de confinamiento tijdens corona, in ons eerste emigratiejaar, inmiddels vijf jaar geleden. Toen zaten we vast in huis – nú opperen Jeanette en Paul, een bevriend stel uit Nederland, om te gaan wandelen.
Een verregende en glibberende bergtocht lijkt me geen goed plan, dus stel ik als alternatief voor: het eenvoudige kustpad, een wandeling van zo’n twee uur, van Salobreña via La Caleta naar een verborgen baai, waar mysterieuze steenmannetjes opgestapeld staan. Ik stuur een berichtje: "Om 10.00 uur bij de panadería in La Caleta. Laten we de wandeling goed beginnen met ontbijt. Tot zo!"
Vertrekkend van huis – in korte broek, want ondanks de regen is 20°C voorspeld – zie ik dat de rambla waar wij aan wonen al in een snelstromend riviertje is getransformeerd. Voor de panadería op het lege terras in La Caleta tref ik echter toch twee lachende gezichten: de één onder de witte kap van haar regenjas, de ander onder zijn inmiddels doorweekte baseballcap. We snellen het bakkerssouterrain in, langs de druppende paraplu’s in de emmer bij de entree en voorzichtig naar beneden over de nat gelopen trap.
De bovenramen van het souterrain zijn beslagen en onder wit TL-licht, tussen de opgestapelde barras de pan en de L-vormige toonbank met zoet bladerdeeg, staat de altijd vriendelijke señora van de panadería – in roze fleecevest, een wit schort erop, breed lachend en in het oog springende trots op haar winkel uitstralend: "Buenos días. Qué tomáis?"
Voordat we besluiten wat te nemen, kijk ik rond in de ruimte voor een plekje om te zitten: tegen de muur staan slechts twee aan elkaar geschoven tafeltjes, en aan het linker uiteinde kauwt al een caballero op zijn tostada. De rest van de ruimte wordt in beslag genomen door twee scheve IKEA Billies met uitgestald: lokale groente & fruit en eerste levensbehoeften zoals wasmiddel en Coca-Cola. Tussen de toonbank en de caballero staat een mechanische betaalmachine, zoals je misschien kent uit buffetrestaurants in de jaren 80 – sowieso is het een onhandig kolossaal apparaat voor deze te kleine ruimte. Dit exemplaar, hier geplaatst tijdens de eerste coronaperiode, met glijbaansysteem voor wisselgeld, neemt zeker de ruimte voor een extra tafeltje in beslag.
We schuiven aan bij de caballero. Voor het chocoladebroodje, de croissants, de espresso en de twee manchadas (tip: bestel dit wanneer je in Andalusië een gewone cappuccino zonder slagroom wilt!) reken ik uiteindelijk €8,- af. Mijn briefje van 50 glijdt na twee keer slikken de machine in en keert keurig €42,- aan wisselgeld uit.
Deze wandeling blijft favoriet – zelfs in de regen! De vissers in gele regencapes langs het kustpad en de hangende natte takken van de bloeiende mimosa geven kleur. Het regenwater stroomt van de terracotta dakpannen en over de witgepleisterde ronde gevels van de oude villa’s op de route en in de baai wachten uiteindelijk de steenmannetjes. Onder de naaldbomen onderweg vinden we enige beschutting – en de denneprocessierups!
Netjes in kolonne kruisen ze ons pad. Ik til direct onze Mèlo op. Oeps, mijn blote benen komen nu in aanraking met de voor het blote oog niet zichtbare brandhaartjes van de rupsen. En dat zal me heugen....
Jeanette en Paul vliegen terug naar zonnig Nederland. In het weekend daarop ontdekken de bijna jarige Johan en ik de stad Almería en halen herinneringen op in het mooie Cabo de Gata. We boffen daar met het opgeklaarde weer, en onze lokale Airbnb-host Gino denkt, of hoopt ondertussen, dat wij gaan investeren in zijn stad. Maar Gino, dat gaan wij zeker niet doen. Terug thuis in Almuñecar vieren we Johan´s verjaardag bourgondisch, met amigos in Restaurante El Maño, een geweldige nieuwe ontdekking.
Ik geniet nu even van me-time. Johan bekommert zich elders over nieuwe gasten. Tuinierend rond Villa Merise, met de kop in de zon, een bak koffie in de hand en uitkijkend over het kustpad, bedenk ik dat men zich de laatste dagen, overal waar ik was, heeft moeten afvragen waarom deze zichtbaar nerveuze hombre zo ongegeneerd aan zijn benen en liezen zat te krabben. Ik kijk nog eens naar beneden. Onder mijn shorts jeuken twee knalrode benen vol bultjes als een dolle. Alle gebruikte tubes met Spaanse smeersels mogen helaas nog niet baten.