Flashbacks 2024/2025, Reijer staats

Schrijfsels uit Granada

Waarnemen, kauwen, geraakt zijn, schrijven en lachen om wat er op het papier verschijnt! Af en toe inspireert de mooie omgeving tot het schrijven van een paar persoonlijke rijmende regels. Hier deel ik graag vijf schrijfsels uit het afgelopen jaar.

Op de foto een muurschildering in Granada van Federico García Lorca, met zijn mond afgeplakt met zwart tape en een blik van verzet. Hij heeft zwart haar en indringende ogen. De schildering bevindt zich op een muur op de hoek van een straat in de wijk Albaicín.

Kracht

Even behoefte aan city vibes en inspiratie. En aan een Marokkaanse pastela van Panadería María. Dus, Granada... vamos!

Onder de frisse voorjaarszon trok een nieuwe muurschildering van Lorca mijn aandacht. Dichter en toneelschrijver, geboren in Granada, die met zijn woorden maatschappelijke thema's aan de kaak stelde. Zijn stem werd gesmoord, maar zijn boodschap leeft voort.

Op papier verscheen een schrijfsel:

Zijn blik geladen met verzet

Zijn vrije woord gesnoerd

Wat zien we hier: een parallel?

Van toen naar nu gevoerd?

Bewegen van 't demoniseren

Naar diens po-la-ri-teit

Loopt over 'n pad van kritisch denken

En van verdraagzaamheid

Op de foto sta ik op het balkon met een koffie in de hand en mijn gezicht in de zon. Op de bank voor mij zit een hond. Ik kijk uit over de woonbuurt in Almuñécar, met de zee op de achtergrond.

Woke

Met griep en oorontsteking van vakantie teruggekomen, lees ik over de Spaanse burgeroorlog in de roman "Land van echo's", kijk "Winter vol liefde op tv"… en Oohhhh! Wat gebeurt er allemaal in de wereld?

Ik heb er iets rijmends over op papier gezet:

Een hoofd vol snot, de blik naar binnen

Koortserig bevrijd

Van al dat verongelijkt gelul

En de zure mensenstrijd

Ik geeuw - een plop! - breekt alles open

Zon geeft kleur, verwarmt mij ook

Aan ´t strand 2 jongens hand in hand

Fijn, ik ben weer woke

Op de foto staat een typische Andalusische dubbele deur in een zachte blauwgrijze kleur, met een subtiele deurknop. Boven de deur staat het nummer 23 in Arabisch schrift, en naast de deur hangt een leisteen bord met de naam

Ik neem het op mijn eigen tempo

Helen. Voor mij is dat het spel tussen hoofd, hart en buik, waar achter een poort emoties schuilen die nog niet zijn doorvoeld. Als je de poort voorzichtig opent en de emoties er laat zijn, dan ontstaat ruimte voor zachtheid.

Na een gesprek met een vriend over het verlies van mijn moeder schreef ik dit gedicht:

Verkrampt kijk ik omlaag

Het zit er vast, en hoe!

Een steen van oude emoties

Nieuwsgierig loop ik ernaartoe

Een poort, ik maak ´m open

Er wil iets door, met kracht

Ik sluit hem snel, maar weet nu:

Ooit wordt wat hard is, zacht

Een volle maan komt op terwijl de zon tegelijk ondergaat. Iemand maakt een foto vanaf een hoge badmeesterstoel, uitkijkend over de zee en de heuvels van de kust tijdens het golden hour.

Het gaat om de reis, niet om de bestemming

In ons eerste emigratiejaar schreef ik over "de allerwarmste welkome glimlach..." Af en toe hebben we nog app contact. "Je zit in mijn hart", lees ik. En al starend naar de zonsondergang ontstaat dit gedicht:

Hoe gaat het met je?

Ik zeg ik denk wel goed

Ik weet dat ik iets mis

Nog niet waar ik ´t zoeken moet

Sowieso ga jij het vinden!

De woorden, zij omarmen mij

Liefdevol m´n pad bewandelen

Het gaat goed! Ik voel me vrij