New blogpost, 3-MRT 2025, Reijer Staats

Het eerste Spaanse praatje

Achter het bureau in onze nieuwe ático Lolapaluza: de schuifdeur naar het dakterras staat open, Paradise van Sade klinkt uit Johans telefoon, en een lentebries brengt de geur van beits naar binnen. Ik roep naar Johan, die zittend en liggend op de pergola – op grote hoogte – met een kwast in de weer is: “Un café más?”

Mijn blik glijdt langs de aquarellen van Salobreña en Almuñécar aan de muur, en over de boekenplanken vol herinneringen: kunstfotoboeken uit Nederland, curiosa uit Afrika en onze eigen heilige Maria in ’t wijnkistje uit Pinos del Valle. In 2015 slaagde we met de zoektocht naar ons eerste vakantiehuis. Ruim vijf jaar geleden emigreerden we en gingen we een onbekende toekomst tegemoet – met verdrietige periodes en vol verwondering, en met mooie projecten, nieuwe ontmoetingen en vermakelijke Spaanse praatjes. Ik schreef alles uitvoerig op in mijn Andalusiëblog. De oneliners van de vecinos Boefje, de Professor en Malle Pietje staan in mijn geheugen gegrift.

Het wordt weer tijd voor een nieuw verhaal!

De eerste aanzet voor een nieuw Spaans praatje krijg ik op het strand, tijdens bootcamp. Txetxu – onze trainer, die ik hardnekkig José noem, maar die door de andere sporters steevast met Txetxu wordt aangesproken – heeft me inmiddels vloeiend gemaakt in de Spaanse benamingen voor lichaamsdelen. Nu rest me nog de uitdaging om vaker aan te staan en deel te nemen aan de Andalusische groepsgesprekken.

Zwetend na de laatste squat van de ronde hoor ik aan de overkant bij de shoulder press gezucht en gesteun, gevolgd door de kreet van een rauwe vrouwenstem: “No decimos pollo!”

Ik krijg de betekenis uitgelegd. Letterlijk "We zeggen geen kip", maar in dit geval: "Je hoort ons niet klagen". De vrijdagvibes hangen in de lucht, dus ik waag een platte woordgrap: “Pollo (kip) o polla (lul)?”

Txetxu wijst dan naar twee señoras op leeftijd, zittend op de stenen verhoging langs de boulevard - de één leunend op haar rollator, de ander op een glimmende wandelstok. Uit Txetxu´s woorden begrijp ik dat zo’n verhoging een poyo wordt genoemd – toevallig met dezelfde uitspraak als pollo, maar daar niet van afgeleid, ook al kakelen deze oudjes als kippen.

Terug aan het bureau in Lolapaluza besef ik hoezeer ik geniet van het op papier zetten van kleine Spaanse praatjes, en hé: “No damos una paliza!” Op bootcamp leerde ik dat je daarmee zegt dat je het jezelf niet te zwaar moet maken, al is de letterlijke vertaling: "We geven geen pak slaag". Geen lange epistels meer dus! Voortaan gewoon wekelijks een kort verhaal in het nieuwe blog Spaanse praatjes, waarin actuele berichten en flashbacks elkaar afwisselen, toewerkend naar een toekomstige verhalenbundel uit het zonnige Andalusië.

De eerste Spaanse praatjes staan nu online. Veel leesplezier!